گویند مرا چو زاد مادر پستان به دهن گرفتن آموخت
شبها بر گاهواره ی من بیدار نشست و خفتن آموخت
دستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه ی راه رفتن آموخت
یک حرف و دو حرف بر زبانم الفاظ نهاد و گفتن آموخت
لبخند نهاد بر لب من بر غنچه گل شکفتن آموخت
پس هستی من ز هستی اوست تا هستم و هست دارمش دوست
داد معشوقه یه عاشق پیغام که کند مادر تو با من جنگ
هر کجا بیندم از دور کند چهره پرچین و جبین پر اژنگ
با نگاه غضب الوده زند بر دل نازک من تیر خدنگ
از در خانه مرا ترد کند همچو سنگ از دهن قلما سنگ
مادر سنگ دلت تا زنده است شهد در کام من و تست شرنگ
نشوم یکدل و یکرنگ تو را تا نسازی دل او از خون رنگ
گر تو خواهی به وصالم برسی باید اینساعت بیخوف و درنگ
روی و سینه ی مادر بدری دل برون اری از ان سینه سنگ
گرم و خونین به منش باز اری تا برد ز ایینه ی قلبم زنگ
عاشق بی خرد نا هنجار نه بل آن فاسق بیعصمت و ننگ
حرمت مادری از یاد ببرد خیره از باده و دیوانه ز بنگ
رفت و مادر افکند بخاک سینه بدرید و دل اور بچنگ
قصد سر منزل معشوقه نمود دل مادر بکفش چون نارنگ
از قضا خورد دم در بزمین وندکی رنجه شد اورا ارنگ
وان دل گرم که جان داشت هنوز اوفتاد از کف ان بی فرهنگ
و از زمین باز چو برخاست نمود پی در برداشتن ان اهنگ
دید کز ان دل اغشته به خون اید اهسته برون این اهنگ
آه دست پسرم یافت خراش وای پای پسرم خورد به سنگ
تو هم که داری همش شعر می نویسی که !!
شدیدا با اون جمله بالای وبلاگت " پرسپولیس سرور استقلاله " موافقم :)) ..آزاد باشی
سلام
وبلاگ جالبی دارید،
اگه اجازه بدید لینکتون رو توی وبلاگم بگذارم.
موفق باشید و آتزوری.