اندک تعمقى بر نوروز و عید باستانى و پاک ایرانیان هم مى تواند اصالت و عمق معنویت پدران و نیاکانى را به ما مردم ایران زمین نشان دهد که رسم و آیین شان را روز به روز، سال به سال، قرن به قرن و چه با فخرفروشى مى توان گفت هزاره به هزاره در سینه نگه داشته ایم.
نوروز از راه مى رسد و رویش دوباره سبزه ها، زنده شدن زمین و دمیده شدن نسیم و بادى که همچون مسیحا نفسى طبیعت را از نو زنده مى کند، در آیین هر ایرانى پاس داشته مى شود.
شادمانى و جشن ملى مردمى که نزدیک به ۳ هزار سال زنده شدن طبیعت را به عنوان عید خود برگزیده اند را مى توانیم نه فقط در یک رسم باستانى و ملى که حتى در باورهاى دینى دیروز و امروز خود نیز باور کنیم.
نسیم بهارى مى دمد، زمین خشک و مرده نفس مى کشد، زنده مى شود، رشد مى کند و جشن باستانى ما انگار نشانه اى از شادمانى مان در روز رستاخیز است.
شاید رستاخیز بشریت را جشن مى گیریم، شاید ما ایرانیان سرافرازترین مردمى باشیم که در روز زنده شدن دوباره جهان، قرار مى گیریم.
پاس داشتن بهار طبیعت را انگار مى توانیم در والایى نگاه نیاکان خود بیابیم.
در آستانه فصل و سالى جدید، مى خواهیم بار دیگر دست به سوى آسمان دراز کنیم تا از او یگانه خالق هستى بخش که گوشه اى از جلال و قدرتش را در زنده کردن زمین خشک و سبز کردن درختان سیاه به بشریت نشان مى دهد تقاضاى تداوم حیات سرافرازانه این خاک و سرزمین را داشته باشیم.
سلامتى مهمترین آرزوى هر ایرانى و سلامتى بیماران و شادى روح رفتگان از خواسته هاى بعدى ما از پیشگاه اهورامزدا است.
نکویى سال آینده را از اولین روز بهارش برایتان آرزو دارم.
از لحظه تحویل سال و شادى کودکانه گرفتن عیدى تا آخرین روزهاى سال ،۸۷ زندگى با تمامى پستى ها و بلندى هایش به کامتان باد.