روز ولنتاین.....روز عشاق.....روز اهتزاز بیرق عشق...مبارک باد

روبروی هم نشسته بودند .بیرون پنجره باران می امدروی نارنج هایی که نارنجی ترین بودند قطره های اب بود .عطر نارنج از پشت شیشه امده بود توی اتاق و با نارنجی نور چراغ یکی شده بود.خواننده می خواند و بوی نارنج مستشان کرده بود..
(( لحظه ها را با تو بودن ))
صدای باران می امد و میپیچید توی اتاق گاهی صدای باران و گاهی صدای مردی که عاشقانه می خواند:
(( در نگاه تو شکفتن
حس عشقو در تو دیدن
مثل رویای تو خوابه...))
رویا بود یا واقعیت ؟و هیچ کس نمیدانست که مرز این دو کجاست و روز روز مرز نبود .روز برداشتن مرز بود.روز مرگ فاصله .یکیشان از سیب می گفت .حس نیم کردن یک سیب با دیگری را دوست داشت و ان دیگری از جای خالی صندلی همیشه روبرویش که حالا پر شده بود.
صدای باران می امد و باران و باران و انگار همه صداها صدای نرم باران بود.توی چشم های یکی شان دو ستاره برق می زد و ان یکی قطره های روی نارنج های حیاط را به مهمانی چشم هایش دعوت کرده بود .بوی نرم نارنج بوی دستهایی بودند که هم را می فهمیدند.صدا هنوز می خواند:
(( لحظه ها را با تو بودن ))
و یک قطره چکید که باران نبود اما بوی باران میداد و طعم نارنج...ستاره ها چشمک زدند.صدای باران بود و بوی نارنج که حالا عاشقانه ترین عطر دنیا شده بود و عشق رفته بود ان سوی باران و نارنج ها و لحظه ها...
http://www.daregooshi.com/forums/index.php?showtopic=1035&st=0